Özgecan Aslan

Bu ülkede canavarlarla birlikte yaşıyoruz. Sadece erkek oldukları için her kadına istedikleri muameleyi yapma hakkına sahip olduğunu düşünen canavarlarla. Bu yazıyı okuyan tek bir kadın bile ben bu yaşıma kadar hiçbir şekilde tacize uğramadım diyebiliyor mu çok merak ediyorum. Taciz günlük yaşamın klasikleşmiş bir parçası haline gelmişken geçtiğimiz günlerde o canavarlar canımızdan can aldı. Özgecan’ı aldı bizden. Cuma akşamından beri ağlıyorum. O kadar güzel, o kadar masum duruyor ki. Diyecek söz bulamıyorsun çünkü yok. Bu noktada artık diyecek söz yok. Hiç tanımadığımız bir kız bir anda kız kardeşimizmiş gibi yüreğimizi yakıyor. Aklıma kendi hayatım geliyor. Lisedeyken minibüste otobüste sırt çantama arkadan baskı yapanlar, sırf o yüzden asla indirmezdim çantamı yere ne kadar ağır olursa olsun. Otururken kolunu koluma deli gibi yapıştıran insanlıktan çıkmış yaratıklar, o kolumu indirsem elini kim bilir nereye götürmeye çalışacak.  Hepsi de 15- 16 yaşlarındayken yaşandı, küçükken korktuğum yaşlarda. Sessiz sessiz yolun bitmesini bekliyorsun, belki şansına bir teyze görüyor da yardım ediyor sana. Artık susmak istemiyorum, artık sen de susma! Bu canavarların yok olması için daha kaç kadın ölmeli, kaçımız tacizlerle boğuşmaya devam etmeliyiz? Üzüldüm deyip geçme, hem kendin hem Özgecan hem de adlarını bilmediğimiz tüm kadınlar için sessiz kalma. Yarın siyah giyin, yarın işe, okula giderken bu canavarlarla karşılaşırsan sesini yükselt, diğer kadınları da kolla. Yarın ve sonraki her gün bunu yap, tepkini belli et. Benim annem bu olaydan sonra bana kendini kolla biber gazı taşı diyor ama babam da erkek kardeşime kızlara saygılı davran iyi insanlarla arkadaşlık yap diyorsa bunu her baba ya da her anne oğullarına yapmalı. İsterse üç yaşında bebek isterse 30 yaşında adam olsun oğlunuzu karşınıza alın ve konuşun. Kızlarınız zaten yılların getirdiği içgüdü ile her şeyin farkında. Hepimizin başı sağ olsun, Allah Özgecan’ın ailesine sabır versin.

Bu acı da içimizde bir yerde hep dursun.